ΔΡΑΚΑΙΟΙ και ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ - national samographic

Είχα φτάσει ξανά εκεί, όταν ήμουν όμως πολύ πολύ μικρός. Οι χαμένες μνήμες επέστρεψαν. Μία απίστευτη διαδρομή μέσα από έλατα, χαράδρες, και επικίνδυνες στροφές, διασχίζοντας όλο το δυτικό τμήμα του νησιού, αγκαλιάζοντας τους πρόποδες  του όρους 'Κέρκη',  μας έφερε στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Σάμου, του Δρακαίους. Στέκεται εκεί αποχαιρετώντας τα καράβια στη τελευταία τους οπτική επαφή με το νησί, πριν αυτά βάλουν πλώρη για το Ικάριο πέλαγος. 

Το ζεστό ανοιξιάτικο φώς του ήλιου που δύει, λούζει το τρούλο της εκκλησίας του χωριού ενώ το πράσινο σκούρο χρώμα από τα έλατα και τα πεύκα γίνεται ακόμα πιο έντονο. Απέχει 10 λεπτά από το προηγούμενο χωριό, τη Καλλιθέα και περίπου μισή ώρα από τα Βοτσαλάκια. Η συγκεκριμένη διαδρομή σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε έχει σχέση με τον όρο ''πόλη''. Απόκρημνες πλαγιές να σε τρομάζουν και το Κέρκη να στέκεται ακόμα πιο ψηλά σα πατέρας της φύσης, τα δέντρα  να  σκύβουν από πάνω σου λες και  σε προστατεύουν, η θάλασσα να σε κοιτάει από κάτω ενώ η ματιά σου έρχεται αναπόφευκτα αντιμέτωπη με τον ατελείωτο ορίζοντα του πελάγους.

 Οι Δρακαίοι δεν είναι μεγάλο χωριό. Μόλις 60 περίπου κάτοικοι μένουν μόνιμα εκεί. Στη πέρα άκρη του χωριού νιώθεις το μεγάλο Σεϊτάνι, μία από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της Σάμου, να ανασαίνει κρυμμένο πίσω από τη πλαγιά.. Ένας 50αρης, δραστήριος κάτοικος του χωριού μας κοιτάει με απορία μέσα από τη  πανέμορφη αυλή του σπιτιού του και αφού κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις, μας λέει: ‘Είναι κρίμα  να απέχουμε μόλις 15 χλμ από το Καρλόβασι και να μην υπάρχει δρόμος’. Λόγο των τοπογραφικών και γεωγραφικών δυσκολιών της όλης περιοχής η κατασκευή δρόμου φαντάζει απίθανη, αυτή είναι η αλήθεια.. Είναι ειρωνικό, όμως, να ανήκεις στο Δήμο Καρλοβάσου και να χρειάζεται να περικυκλώσεις  όλο το βουνό (Κέρκης), να διασχίσεις το Δήμο Μαραθοκάμπου, για να φτάσεις μετά από μία ώρα στη πρωτεύουσα του δήμου σου.

Δύο, τρείς επιχειρήσεις, κυρίως μικρές ταβερνούλες που παίζουν και το ρόλο του παντοπωλείου στέκονται ακόμα εκεί, περήφανα. Ο Χρήστος, ένα ευγενέστατο παλικάρι που δουλεύει στη ταβέρνα της οικογένειά του μας περιγράφει τον απλό, γνήσιο  αλλά και δύσκολο τρόπο ζωής στους Δρακαίους. ‘Το καλοκαίρι είναι καλά, ξεκούραστα…μας αρέσει το χωριό…το χειμώνα όμως η σύνδεση μας με τον υπόλοιπο κόσμο είναι πολύ δύσκολη. Να! Εκεί στη στροφή απέναντι…αν έχει πολύ αέρα…δε περνάς…σε γυρίζει πίσω κανονικά!’ Ο ίδιος τελείωσε την εκκλησιαστική σχολή στη Πάτμο, όμως θυμάται τα χρόνια που ήταν πιο μικρός και  οι μετακινήσεις προς το γυμνάσιο στο Μαραθόκαμπο ήταν χρονοβόρες και κουραστικές. Δημοτικό σχολείο ευτυχώς υπάρχει στο διπλανό χωριό, τη Καλλιθέα’. Φυσικά δεν άντεξα να κάνω την αγαπημένη μου (προκλητική) ερώτηση…‘Ίντερνετ υπάρχει εδώ;’ Ο Χρήστος γελάει και μας λέει ότι ναι, υπάρχει απλή τηλεφωνική γραμμή που όμως για να μπείς στο facebook χρειάζεται να το έχεις να φορτώνει από τη προηγούμενη μέρα…

Καθώς φεύγουμε παίρνουμε τις τελευταίες οδηγίες για το πώς θα φτάσουμε στον Άγιο Ισίδωρο, ένα προκλητικά έρημο, απομονωμένο άγριο αλλά τρομακτικά γραφικό κολπίσκο όπου οι πολύ λιγοστοί κάτοικοι ακόμα φτιάχνουν τα γνωστά ξύλινα καίκια…τα πιο ονομαστά στο Αιγαίο. Κατεβαίνοντας τον απότομο χωματένιο δρόμο προς τη παραλία οι σκέψεις για γρήγορο γυρισμό αρχίζουν και πυκνώνουν. Το αυτοκίνητο μοιάζει κουρασμένο ήδη. Φτάνοντας όμως όλα αυτές οι σκέψεις γίνονται παρελθόν. 

Το φλάς της φωτογραφικής μηχανής παίρνει φωτιά, προσπαθώ να αποθανατίσω κάθε σπιθαμή του γλυκόξινου αυτού τοπίου. Τις βάρκες υπό κατασκευή, μερικά εγκαταλειμμένα καΐκια, τα θεόρατα βράχια, το σκούρο μπλέ της θάλασσας, τα λίγα θαρραλέα σπίτια.

Το ξέρω, γίνομαι αηδιαστικά περιγραφικός. Σας κούρασα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα!  Ο ήλιος δύει και δε πρέπει το σκοτάδι να μας βρεί ακόμα στη παραλία. Θα ξανάρθω, θα καθίσω για περισσότερη ώρα…δεν είναι το τέλος του δρόμου…promise…


(φωτογραφίες-διαδρομή: Nick Tsoulontino)

Love to hear what you think!

[Facebook Comment For Blogger]