11.9.2010
Ο συγγραφέας του Καλιφόρνια Ντρίμιν, Βασίλης Κατσικονούρης, τίμησε με τη παρουσία του τη Θεατρική ομάδα Σάμου και το σαμιακό κοινό, παραδίδοντας στους συντελεστές της τα βραβεία που απέσπασε η ομάδα στο 11ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ορεστιάδας στην ομάδα. Μετά τη καταπληκτική για ακόμη μία φορά παράσταση ακολούθησε μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ του κοινού και του συγγραφέα του έργου.
ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (12/9/2010)
Επαγγελματισμός από ερασιτέχνες
Εντυπώσεις από το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Ορεστιάδα
Του Σπυρου Παγιατακη
Υπήρξαν πολλά σημαντικά γεγονότα μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα. Πρώτα πρώτα αθλητικά γεγονότα με τους αγώνες των εθνικών μας ομάδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Υπήρξαν, όμως, και θεατρικά γεγονότα, όπως το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου που έγινε στη Νέα Ορεστιάδα· στην εσχατιά της Ελλάδας, όπως λένε, όπου άλλαξε ξαφνικά κι ο καιρός, ήρθαν οι φθινοπωρινές καταιγίδες και από τους καύσωνες περάσαμε σε νύχτες που το ψύχος έκανε προβληματική την παραμονή στην ύπαιθρο. Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσίασε πάνω απ’ όλα στο φεστιβάλ στη Νέα Ορεστιάδα (πληθυσμός: 25.000 κάτοικοι) ήταν ότι παρά τους αγώνες, τις ψιχάλες και το κρύο, το υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο με τις καμιά πεντακοσαριά θέσεις παρέμενε σχεδόν μόνιμα γεμάτο.
Ο απόλυτος πρωταγωνιστής αυτής της -11ης κιόλας- συνάντησης ήταν το ενθουσιώδες, ζωντανό, και ενημερωμένο κοινό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως οι γνώμες μιας κριτικής επιτροπής από ειδήμονες επαγγελματίες από την Αθήνα και της ντόπιας επιτροπής κοινού ταυτίστηκαν στο πρώτο βραβείο: το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» από τη Σάμο.
Τώρα το βασικό ερώτημα που γεννιέται είναι πώς προσδιορίζεται ο «ερασιτέχνης» ηθοποιός στην τρέχουσα θεατρική πρακτική. Πρώτος ορισμός θα ήταν κάποιος, ο οποίος δεν παίρνει -ή δεν του δίνεται- αμοιβή για τις προσφερόμενες υπηρεσίες του. Επίσης, ως ερασιτέχνης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και αυτός ο οποίος δεν έχει εκπαιδευτεί στις απαιτούμενες επαγγελματικές δεξιότητες. Ή ακόμα κάποιος που ασκεί το επάγγελμα -για μερικούς «λειτούργημα»- ως δευτερεύουσα απασχόληση κι όχι για να βγάζει το ψωμί του. Μερικοί ονομάζουν τέτοιου είδους ερασιτεχνισμό «κάνω το ψώνιο μου». Σε πολλά μέρη μάλιστα οι ερασιτέχνες ηθοποιοί αντιμετωπίζονται από τους επαγγελματίες ως παρακατιανοί και δεν γίνονται δεκτοί στις Ενώσεις και τα Σωματεία παρά μόνο αν εκπληρώνουν αυστηρές προϋποθέσεις.
Σίγουρα υπάρχουν λόγοι για τέτοιου είδους αντιμετώπιση. Οι επαγγελματίες ισχυρίζονται πως οι ερασιτεχνικές ομάδες υποβιβάζουν την τέχνη τους, τη «φτηναίνουν». Η άλλη πλευρά απαντά ότι με τη δουλειά τους ανοίγουν νέους δρόμους, εισάγουν νεανικό κοινό στο θέατρο, γαργαλούν την όρεξη για δημιουργία και πως αυτή είναι η πιο αγνή μορφή ένδειξης αγάπης για το θέατρο. Και η συζήτηση επάνω στο θέμα φουντώνει.
Μία «Διεθνής Ενωση Ερασιτεχνικών Θιάσων» (όπου διόλου περιέργως, αντίθετα με την Κύπρο, τη Μάλτα, τη ΦΥΡΟΜ κι άλλους πολλούς, δεν φιγουράρει η Ελλάδα...) με την ιστοσελίδα της προκαλεί συζητήσεις επάνω στο δυσδιάκριτο σύνορο ανάμεσα στον ερασιτεχνισμό και τον επαγγελματισμό. Μια πλειάδα Διεθνών Φεστιβάλ στο συγκεκριμένο είδος ενισχύεται γενναιόδωρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Στην Ελλάδα, όμως, ο ερασιτεχνισμός εξακολουθεί να ηχεί από περίεργα έως και αρνητικά, ενώ ο «επαγγελματίας» είναι το μόνιμα αποδεκτό πρόσωπο επάνω στη σκηνή. Λάθος κατά τη γνώμη μου. Υστερα από μία εβδομάδα και παρακολουθώντας έξι καλο-επιλεγμένες παραστάσεις από τα Γιάννενα, την Εδεσσα, τη Θεσσαλονίκη, τη Σάμο, τον Ρέντη, την Πυλαία και πάνω απ’ όλα τον τοπικό «Διόνυσο», ομολογώ ότι έχω αναθεωρήσει πολλές από τις μέχρι σήμερα προκαταλήψεις μου πάνω στην υπόθεση «επαγγελματίες-ερασιτέχνες». Η ουσιαστική διαφορά εντοπίζεται στην -κυρίως τεχνική- εκπαίδευση που χωρίζει τα δύο στρατόπεδα. Τα μαθήματα ορθοφωνίας, κίνησης και τραγουδιού είναι τα σημαντικότερα που λείπουν από όσα διδάσκονται οι ερασιτέχνες. Γιατί το ταλέντο από μόνο του φυσικά και δεν αρκεί.
Το έργο που γκρέμισε τον φράχτη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα ήταν το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη (βραβείο καλύτερης παράστασης) από τη Σάμο, σκηνοθετημένο σε «επαγγελματικό» ρυθμό από τον Γιάννη Μανδουράκη, ο οποίος κι έπαιζε έναν από τους βασικούς ρόλους μαζί με τον εκπληκτικά άνετο Γιώργο Τριπόδη, που κέρδισε το πρώτο βραβείο ερμηνείας. Υπονομεύοντας μία εγχώρια ελληνική πραγματικότητα το χιούμορ αποτελεί μόνιμα ένα ισχυρό τονωτικό του μυαλού.
Στη «Φαύστα» του Μποστ η Μαρία Σταυρακάκη (Θεατρική Ομάδα «Εξ Αμάξης» από Θεσσαλονίκη) έβαλε επιτυχημένες τρικλοποδιές και κέρδισε κι αυτή ένα πρώτο βραβείο ερμηνείας. Με βραβεία δεύτερου ρόλου επέστρεψαν στα Γιάννενα οι Πέτρος Χριστακόπουλος και Χρ. Χρήστου και στην Εδεσσα η Σοφία Νουσηκύρου. Οι οικοδεσπότες (από το Θεατρικό Εργαστήρι Ν. Ορεστιάδας) που με πρωτεργάτες τον Ακη Τσονίδη και τον Νίκο Πατούνα κάνουν τα πάντα στην ομάδα «Διόνυσος» εδώ και έντεκα χρόνια, έστησαν δύο εκτός συναγωνισμού παραστάσεις.
Πάντως το σημαντικό είναι ότι κατόρθωσαν κι έστησαν κάτι πολύ ουσιαστικότερο: ένα τριώροφο θεατρικό εργαστήρι με σκηνή, με τμήματα για παιδιά, φοιτητές και μεγάλους που θα λειτουργήσει σε ένα μήνα. Και το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι ο νέος αυτός «Διόνυσος» έγινε με ιδιωτική χορηγία. Ποιος λέει ότι το -μάλλον αδιάφορο- κράτος οφείλει να χώνει τη μύτη του στα πολιτιστικά μας; Γίνεται και δίχως αυτό!
πηγή: καθημερινή 12/9/2010
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_12/09/2010_414383
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου