O μικρός Νίκος κοιτάει το δέκατο Ireon Music Festival - Ανασκόπηση 2012- VIDEO

Δεν είναι απλό πράγμα να είσαι για 9^η φορά εκεί, κόντρα σε όλους και όλα, στηριζόμενος καθαρά πάνω σε δικές σου δυνάμεις, στη δική σου ‘τρέλα’ (για να μη το πω διαφορετικά). Σε μία περίοδο οικονομικά δύσκολη που σε καθηλώνει στο καναπέ, που τα ΜΜΕ σου ρίχνουν τη διάθεση, που δε σε αφήνουν να ανοίξεις τα αυτιά στο καινούργιο, στο διαφορετικό, στο φευγαλέο… το Ireon Festival κρατάει τα κεκτημένα και κοιτάει με αισιοδοξία τις χρονιές που έρχονται. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να αισθάνεται τι σημαίνει φεστιβάλ. Δεν είναι τα ονόματα, δεν είναι η μουσική. Το τι μας αρεσει είναι  ούτως ή άλλως υποκειμενικό. Είναι το feeling, η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων γύρω από μία ανάγκη εξωτερικής έκφρασης μέσα από τις μελωδίες, το performing, τις εναλλαγές. Η ανάγκη της επικοινωνίας με τον άνθρωπο και τις σκέψεις του. Η πιο ωραία κουβέντα μετά από ένα φεστιβάλ είναι η συζήτηση γύρω από τι  μας άρεσε, τις στιγμές που θυμόμαστε, τις λεπτομέρειες που ζήσαμε ο καθένας με το δικό του τρόπο.  Το Ireon Music Fest για τα Σαμιακά δεδομένα θα είναι πάντα δύο κλικ μπροστά από οτιδήποτε άλλο. Η πορεία μέχρι εδώ θέλει κόπο πολύ δουλειά και ατελείωτο τρέξιμο. Θέλει μυαλό, θέλει εμπειρίες. Ακόμα και όταν η ψυχολογική κούραση των ανθρώπων που ασχολούνται με το όλο εγχείρημα χτυπάει κόκκινα, μία λέξη αρκεί για να δώσει πάλι ώθηση… Το όραμα. Με πολλές λέξεις… η χαρά του να προσπαθείς να ζεις στιγμές που δύσκολα θα ξαναζήσεις, η χαρά να είσαι πέρα από τα σύνορα, η χαρά να δουλεύεις για το τόπο σου από οποιαδήποτε θέση...

ΜΕΡΑ 1- Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Παρά το δυνατό άνεμο που προκαλούσε πολλά προβλήματα στο στήσιμο του χώρου, λίγο μετά τις 9 ο Dj Leonidas άρχισε να προθερμαίνει το χώρο με ρυθμό και μελωδία. Ο κόσμος άρχισε να καταφτάνει και δειλά δειλά να εισέρχεται στο χώρο. Γύρω στις 9:45 οι Inout άρχισαν το πρόγραμμά τους αφήνοντας πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Οργανωμένοι (φορώντας μέχρι και μπλουζάκια ειδικά για τη περίσταση), πειθαρχημένοι μουσικά, ενωτικοί και με φοβερή φρεσκάδα παρουσίασαν ένα υπέροχο σετ από γνωστά ροκ και έντεχνα τραγούδια. Το κοινό αρχίζει να αποκτά συνοχή, ο χώρος να γεμίζει σταθερά και τελειώνοντας οι Inout (η πιο νεανική μπάντα που πέρασε ποτέ από το φεστιβάλ) αποσπούν με το σπαθί τους το ζεστό χειροκρότημα όλων!

Η ώρα του Μαραβέγια είχε φτάσει. Αν και πολλοί θα τον έβλεπαν για πρώτη φορά φρόντισε ο ίδιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους νωρίς. Μπάντα από τις λίγες, κόντρα μπάσο, τρομπέτα και σολο κιθαριές να μεταφέρουν πανηγυρικές νότες νοσταλγίας και χαράς σε όλο το πλήθος. Ένας performer από τους λίγους που ‘θα’ έχει βγάλει η Ελληνική μουσική σκηνή σε λίγα χρόνια. Η αίσθηση ότι ο Κωστής Μαραβέγιας δεν είναι τυχαίος απλωνόταν με την ώρα σε κάθε σπιθαμη του Ireon. Ο κόσμος τον ακολουθούσε σε κάθε τραγούδι: ανεβαστική διάθεση, χαμόγελο και ενέργεια. Η επικοινωνία με το κοινό αμεσότατη!  Το χιούμορ του; Πόσο το χρειαζόμαστε σήμερα άραγε; Πολύ ιδιαίτερα κομμάτια το ένα μετά το άλλο και ενσωμάτωση της ‘Σαμιώτισσας’ μέσα στο ‘Που να βρω μια να σου μοιάζει’. Απλά μοναδικός! Τεράστια έκπληξη για σχεδόν όλους εμάς που δε τον είχαμε ξαναδει.

ΜΕΡΑ 2- Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σήμερα παρουσιαζόταν στο κοινό ένα είδος μουσικής διαφορετικό, ψαγμένο και σίγουρα άγνωστο στη μάζα. Η ηλεκτρονική μουσική όσο pop και αν είναι ακούγεται δύσκολα, ειδικά στην επαρχία. Πόσο μάλιστα όταν περιέχει στοιχεία techno/dark/industrial. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ζέσταμα από DJ Adreas K. Συνέχισαν οι γνωστοί μας Mikro (μαζί με τους Locomondo διεκδικούν πλέον το χρυσό κλειδί του Ηραίου) και το κοινό άρχισε να δονίζεται σε ρυθμούς electro/pop/rock. Τις πρώτες αυτές στιγμές για να είμαι ειλικρινής τις έχασα. Βρισκόμουν στο αμάξι με μέλη των Covenant, μεταφέροντάς τους  από το ξενοδοχείο στο χώρο της συναυλίας.  Συζητούσαμε για το καύσωνα και τη ζέστη. Δε το είχαν συναντήσει ποτέ μέχρι τώρα όπως έλεγαν.  Την ίδια στιγμή ο υπογράφων του άρθρου είχε γίνει παγοκολόνα από το air condition που ήταν ‘αναγκαστικά’ στο φούλ. Οι Μικρο τελείωσαν το πρόγραμμα τους αφήνωντας για άλλη μια φορά άριστες εντυπώσεις (όσο τους πρόλαβα) με το ‘Αυτή η πόλη’ να καθιερώνεται σε μεγάλη τους πλέον συναυλιακή στιγμή. Δε θα σταματήσω να λέω επίσης για τη μοναδική-cult-φευγάτη videowall παραγωγή που συνοδεύει πάντα τα τραγούδια τους.  

Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει. Ήταν ήδη αργά, ο κόσμος κουρασμένος αλλά παρόλου αυτά μερικές εκατοντάδες  τρελαμένες μουσικές ψυχές περίμεναν πως και πως αυτό που δε φαντάζονταν ποτέ. COVENANT live! Σε απόσταση 3 μέτρων από τα ‘περιστρεφόμενα’ κεφάλια μας. Από τη πρώτη στιγμή φάνηκε το πόσο ιδιαίτερη μπάντα είναι. Με πολύ ιδιαίτερο ήχο και με την ‘άλλης εποχής’ φωνητική χροιά του τραγουδιστή Eskil Simonsson οι Σουηδοί δικαιολόγησαν τη φήμη τους ως μία από τις καλύτερες μπάντες του είδους σε Κεντρική Ευρώπη και Σκανδιναβία. Καθηλωτικοί ρυθμοί, προσεγμένη παρουσία στη σκηνή, απλά αγαπούν αυτό που κάνουν και σέβονται το κοινό τους. Ζουν τη μουσική αλλιώς. Ο λίγος κόσμος που είχε απομείνει (ανάμεσά τους πολλοί σκανδιναβοί) τραγουδούσε πορωμένα τα ρεφρέν από τα περισσότερα κομμάτια τους. Πανικός επικράτησε κυρίως στα ‘Dead Stars’, ‘We stand alone’, ‘Lightbringer’ και ‘Call the ships to port’. Κερασάκι στη τούρτα; Ναι υπήρχε. Τελευταίο κομμάτι και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Mikro μαζί με φίλους των Covenant. O κόσμος στα κάγκελα εκστασιασμένος!  Cult στιγμή! Μας αποχαιρέτισαν με τρόπο εμφατικό και συνάμα συναισθηματικό. Χορός- μελωδίες- χάσιμο-καπνός και… ‘One world-one sky, we live- we die’.

Μέρα 3- Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Όλοι ξέραμε ότι η έλευση του μεγάλου Γιάννη Αγγελάκα στη Σάμο θα προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό. Η πραγματικότητα ήταν όμως ακόμα καλύτερη! Τελευταία μέρα του φεστιβαλ και το κλίμα από νωρίς σχεδόν ήταν πανυγηρικό. Από τις 8 30 το απόγευμα το Ηραίον είχε γεμίσει ασφυκτικά κόσμο και παρκαρισμένα αμάξια.  Μπορούσες να μυρίσεις την ανυπομονησία του κόσμου από μακριά. Η βραδιά ξεκίνησε με πολύ καλά δουλεμένο για τη περίσταση set από Leonidas Deejay και ήδη ο χώρος είχε αρχίσει να γεμίζει από τις 9. Στις 10 και μισή γινόταν ήδη χαμός, με τα εισιτήρια να εξαντλούνται και τους πρώτους στίχους να ξεπηδούν στην ατμόσφαιρα. Παραλήρημα! Δεν υπάρχει άλλος. Είναι Η μορφή. Η χροιά της φωνής του προκαλεί ανατριχίλα. Πρέπει να τον δεις live για να το νιώσεις αυτό. Μουσικά… δε θα το συζητήσω πολύ… από τους πιο ψαγμένους. Πώς να χαρακτηρίσεις τη μουσική του άλλωστε; Τι να πεις επίσης για το στίχο; Πόσο πολύ συμβαδίζει ο Γιάννης με το σήμερα;  Όλα είναι τόσο παράλογα και τόσο αρμονικά φτιαγμένα. Αρκετά όμως, θα καταντήσω αηδία. Στο ‘δε χωράς πουθενά’ ο κόσμος ένιωσε ρίγος από ‘Τρυπες’ εποχή.  Στο ‘Σιγά μη κλάψω’ άρχισε να τραγουδάει πορωμένα. Στο ‘Ο χαμένος τα παιρνει όλα’ τελικά όλοι σηκώθηκαν όρθιοι ακόμα και οι λίγοι καθιστοί στο πίσω μέρος της αρένας.

Χωρίς πολλά πολλά λόγια μας καληνύχτισε εμφανώς ικανοποιημένος και το Κακό συναπάντημα πήρε θέση για το ρεγγοπαρτάκι που πολλοί περίμεναν! Μπύρα στον αέρα, ανάλαφρη καλοκαιρινή διάθεση και η φαντασία μου γίνεται διονυσιακή σε βαθμό που τα δέντρα πίσω από το stage έφερναν σε…μπανανιές! Μέχρι τις 3 το πρωί ο χορός δε σταμάτησε, άλλοι εβγαιναν άλλοι έμπαιναν και τελικά κατέληξαν όλοι πάνω στη σκηνή (μάλλον αρχίζει και γίνεται συνήθεια το τελευταίο!) τραγουδώντας ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας! Το τέλειο κλείσιμο σε μία μεγάλη βραδιά.

Τελειώνοντας θα ήταν άδικο έως παράλογο να μη κάνω αναφορά στους 20-30 παλαβούς εθελοντές που είναι εκεί χωρίς ύπνο (έχοντας ρίξει το τρέξιμο της αρκούδας όλες τις προηγούμενες μέρες και μήνες) μόνο και μόνο για να καταφέρουμε να περάσουμε εμείς καλά. Από την είσοδο μέχρι  τα αναψυκτικά, τις μπύρες και τα σουβλάκια, από την ασφάλεια του χώρου, τα μπλουζάκια, το στήσιμο του χώρου μέχρι και τη φιλοξενία των καλλιτεχνών, όλοι ήταν υπέροχοι. Φέτος ειδικά το νέο αίμα, η παρουσία παιδιών (ηλικίας το πολύ μέχρι 12 χρονών) έδωσε νέο αέρα και σημαντικές βοήθειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι μετά από κάθε συναυλία ο χώρος καθαριζόταν σε χρόνο ρεκόρ! Δε μπορείς παρά να τα θαυμάζεις...

 Για τελευταίο... έχω αφήσει τη φωτογραφία του μικρού (και τρομερού) Νίκου. Ο Νικολάκης, λοιπόν που λέτε, σε πολύ μικρή ηλικία έχει δει από τόσο κοντά πολλά (και δεν είναι ο μόνος φυσικά) … Stranglers, Stereo Mcs, Aswad, Covenant, Αγγελάκα, Locomondo, Μαραβέγια, Πλιάτσικα, Στόκα, Μπλε, Matisse, Cyanna, Mikro, Παυλίδη, Κοργιαλά κτλ κτλ κτλ… και η λίστα συνεχίζεται… (στα χνάρια του πατέρα του). Αυτός και πολλά ακόμα μικρά παιδιά μπολιάζονται κάθε χρόνο με μουσική παιδεία... τουλάχιστον πιο διαφορετική.... και αυτό είναι μεγάλο κέρδος. Θα ήθελα πολύ να είμαι στο μυαλό του… Και του χρόνου λοιπόν δυνατά  και όσο αντέξουμε!

Nick Tsoulontino

Υ.Γ ένα μεγάλο μπράβο στους χορηγούς που στήριξαν και φέτος το φεστιβάλ παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες. 

+

YES CAR RENTALS

Love to hear what you think!

[Facebook Comment For Blogger]