'Κάνε το καλό ... και ρίξτο στο γιαλό...'

Τη Κυριακή 7/4 πραγματοποιήθηκε η εθελοντική πρωτοβουλία Ενεργών πολιτών και Υποτείνουσας που αφορούσε το φύτεμα αμπέλοψης και κισσού κατά μήκος του περιφερειακού δρόμου. Μία εξαιρετική τελικά δραστηριότητα, από τις πιο ουσιαστικές που είχα τη τύχη να συμμετάσχω μέχρι σήμερα. Με τη πολύ τεκμηριωμένη και ενδιαφέρουσα καθοδήγηση από πιο έμπειρους στο συγκεκριμένο θέμα πολίτες, όπως οι κύριοι Αμυρσώνης και Φάκας, δημιουργήσαμε θέλω να πιστεύω τις συνθήκες για να ‘αισθανθούμε’ πιο πράσινα και πιο ζωντανά μερικά από τα άχρωμα σημεία της νέας περιφερειακής οδού (μετά από μερικά χρόνια ίσως). Και έρχομαι στο κεντρικό ερώτημα… Συμμετοχή; Αν και η ‘δουλειά’ σε ένα μεγάλο βαθμό έγινε, αυτή θα μπορούσε να είναι σαφώς μεγαλύτερη και όχι, πιστεύω, να περιορίζεται σε δεκαπέντε πάνω κάτω πολίτες (χωρίς να είναι αυτό κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει πλέον).

 Δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν πιστό εθελοντή. Είμαι και εγώ από αυτούς που δε θυσιάζουν εύκολα δύο αναγκαίες ώρες κυριακάτικης ξεκούρασης. Το γιατί όμως τόσα ‘ωραία’ πράγματα (όπως π.χ η εθελοντική βοήθεια σε αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας) που σε άλλες χώρες θεωρούνται αυτονόητα, εδώ δε λένε να ωριμάσουν έχει να κάνει θεωρώ με πολύ βαθύτερες έννοιες που μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω παρά μόνο να αραδιάσω κάποιες από τις σκόρπιες σκέψεις.  Σημειωτέον ότι μόλις το προηγούμενο από την ημέρα της δράσης βράδυ, παρακολουθήσαμε μία εκπληκτική ενημέρωση σχετικά με τις δυσκολίες των ΑΜΕΑ στηπόλη μας. Η συζήτηση που ακολούθησε άλλα και το οπτικό-ακουστικό υλικό με το οποίο η βραδιά συνοδεύτηκε ήταν μια μαχαιριά στο στομάχι για όλους εμάς που θεωρούσαμε ότι τα ξέραμε όλα … Με αφορμή αυτό, έγινε μία αναπόφευκτη μίξη σκέψεων και παράλληλων προσεγγίσεων.  

Ίσως, ποτέ δεν είχαμε τη κατάλληλη παιδεία από το σπίτι σε θέματα εθελοντισμού (και όχι μόνο) παρά μόνο αποσπασματικά και σε πολύ μικρά ποσοστά αναλογίας οικογενειών και πληθυσμού. Συνηθίσαμε να ζούμε στα όρια τις δικής μας αυλής αδιαφορώντας για το τι βρίσκεται μισό μέτρο πιο πέρα. Συνηθίσαμε να βλέπουμε το σπίτι του διπλανού να καίγεται και μείς το μόνο που να λέμε να είναι το ‘ευτυχώς δεν είναι το δικό μου’. Συνηθίσαμε να αδιαφορούμε βουβά απέναντι στα ‘στραβά και ανάποδα’ στοχεύοντας φυσικά στο να μη γίνουμε γραφικοί και ελπίζοντας ότι κάποιος θα το φτιάξει (αρκεί να μη είμαστε εμείς). Συνηθίσαμε να ζούμε κάτω από ταμπέλες και σωτήρες σαν άβουλα προβατάκια, ας το παραδεχτούμε, δεν είναι κακό. Συνηθίσαμε να γκρινιάζουμε και μόλις μας χάιδευαν στη πλάτη να σιωπούμε με αποτέλεσμα να μη δίνουμε ποτέ λύση. Και εγώ από την άλλη συνηθίζω να κατακεραυνώνω τέτοιες στιγμές χωρίς μάλλον να προσφέρω τίποτα το ιδιαίτερο. Υποκρισία…

Κάπου εδώ οδηγούμαστε στο σημείο των αγαπημένων μου εκφράσεων-ρητορικών ερωτήσεων, το παιχνιδάκι που πολλές φορές σε κάνει ακόμα πιο απαισιόδοξο για το που πάμε και το πως πάμε. Έχουμε και λέμε: ‘Σοβαρά ρε μεγάλε; Τώρα το ανακάλυψες;’ ‘Και συ που ήσουν; Σε άλλο κόσμο ζούσες;’ ‘Ο κόσμος πεινάει, έχει χιλιάδες προβλήματα! Για ποιον εθελοντισμό μιλάς; ’ ‘Αυτή τη χώρα-μπουρδέλο θα τη φτιάξω εγώ;’. ‘Και γιατί να συνεργαστώ με τον κύριο ταδε που προχθές μου έκανε αυτό, εκείνο και το άλλο;’ ‘Σιγά τη προσπάθεια, εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερα… άλλα έχω δουλειές σήμερα’. ‘Να τα φτιάξουν οι βολεμένοι πολιτικοί ή αυτοί που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια’. ‘που να τρέχουμε με τέτοιο καιρό, έχω και μία οικογένεια’ ‘Είμαι γραμμένος στο… ΚΚΕ και δε μπορώ;’ ‘Η ιδεολογία μου έρχεται σε σύγκρουση με εκείνο… και το άλλο’ Ω ναι! Και άλλες αμέτρητες, σοβαρές ή μη ατάκες ισοπέδωσης και ‘προσωπικών αιτιολογικών εκθέσεων’ μας συνοδεύουν σε κάθε μας  διαφορετική πράξη που σκεφτόμαστε να τολμήσουμε.

Και ξέρετε κάτι; Τελικά όλοι έχουν δίκιο. Όλοι έχουν  σίγουρα ‘ένα’ δίκιο. Και για να το δούμε και από την άλλη πλευρά… την πιο ηρωϊκή… πολλοί είναι αυτοί που δουλεύουν καθημερινά  πάνω σε ένα σωρό αντικείμενα και ενδιαφέροντα. Ακόμα και μέσα στην άνεση χρόνου που μας παρέχει ξ μικρή και χαλαρή σαμιακή κοινωνία ψάχνουμε να βρούμε λίγες ώρες για να ασχοληθούμε με αντικείμενα εκτός της καθημερινής μας εργασίας, ρουτίνας, ερασιτεχνικών δράσεων κτλ. Σαφέστατα η ενεργή σαμιακή κοινότητα είναι μικρή και διάσπαρτη ενώ σε αρκετές περιπτώσεις πίσω από πετυχημένες ενέργειες βρίσκεται παρόμοιο ‘μαγικό’ σύνολο ατόμων. Είμαστε λίγοι; Δε ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι ξοδεύουμε (και πολύ καλά κάνουμε) την ενέργεια μας εκεί που μπορούμε και εκεί που μας ευχαριστεί. Και πολλοί είναι αυτοί που το κάνουν με ιδιαίτερη επιτυχία, σηκώνοντας ψηλά τη σημαία του πολιτισμού, των τεχνών, του αθλητισμού, των κοινωνικών-εθελοντικών δράσεων και άλλων δραστηριοτήτων  στο νησί μας. Και όταν καταλάβουμε το έργο που έχουν επιτελέσει όλα αυτά χρόνια τώρα, θα είμαστε πραγματικά ευγνώμονες για αυτό.

Δε χρειάζεται να φλυαρήσω άλλο, θα χαθούμε. Ούτε είναι όλα αυτά κάποιο αίσθημα πίκρας ή απογοήτευσης. Ίσα- ίσα, νιώθω ότι πλέον όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε μέσα μας το τι κάνουμε σωστά και τι όχι (ίσως ένα από τα θετικά της κρίσης). Καταλήγω μόνο σε ένα-δύο συμπεράσματα. Ναι λοιπόν, πρέπει να οργανωθούμε, να αφυπνιστούμε και να συντονιστούμε πολύ περισσότερο σαν κοινωνία τόσο σε τοπικό όσο και σε ευρύτερο επίπεδο. Ναι λοιπόν, δεν είμαστε παρά κουκίδες μέσα σε ένα χαοτικό χάρτη αλλαγών και νέας θεώρησης των πραγμάτων σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Αλλά αν δε δούμε το τόπο μας συνολικά όπως βλέπουμε το σπίτι μας, όπως βλέπουμε τα πράγματα που καθημερινά φροντίζουμε και προσέχουμε (επειδή τα αγαπάμε προφανώς) δε νομίζω ότι θα δούμε εξέλιξη και προκοπή… Ας είσαι εσύ τελικά όσο πιο πρακτικός και ενωτικός μπορείς, δίνοντας μάχες και ξεπερνώντας εμπόδια (που δυστυχώς πολλές φορές ενισχύονται από τον μοναδικό μας ανθρώπινο εγωισμό) … και ας είσαι και εσύ ένας από τους λίγους. Ας κάνουμε όποιο καλό μπορούμε και… ας το ρίξουμε στο γιαλό… και δε μπορεί… κάτι θα γίνει στο τέλος …

Nick Tsoulontino

Love to hear what you think!

[Facebook Comment For Blogger]