Τί και αν υπήρχε η γνωστή μας...οικονομική κρίση; Τί και αν όλα τα φεστιβάλ φέτος στην Ελλάδα έκαναν βουτιά όσον αφορά τη προσέλευση κόσμου; Τί και αν το rockwave της Αθήνας με Faithless και Black Εyed Peas μάζεψε μόνο 8000 κόσμο. Τι και αν εκτός των άλλων έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε τη γερασμένη νοοτροπία του νησιού και των αρχόντων του, ακόμα και αυτών των ξεπερασμένων -όχι σε ηλικία- ΜΜΕ (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων βέβαια). Τι και αν την ίδια ημέρα, σε απόσταση 25 χιλιομέτρων μακριά , εντελώς συμπτωματικά, έδινε συναυλία μία από τις μεγαλύτερες, ιστορικότερες και πιο ιερές μορφές της Ελληνικής μουσικής; Τι και αν το νησί είχε κατακλυστεί σε προκλητικά αντί-οικολογικό βαθμό από το πρόσωπο της κατά τα άλλα αγαπημένης σε όλους μας Χαρούλα Αλεξίου; Και όμως το Ireon Music Festival στάθηκε υπερήφανα ενάντια σε όλα αυτά, ενάντια στο ίδιο το...σύστημα (όχι δε βασίζομαι σε θεωρίες συνωμοσίας), όπως άλλωστε και κάθε χρονιά. Υποκειμενικές σκέψεις λέτε; Θα το δεχτώ. Κανένα πρόβλημα. Όλος αυτός ο κόσμος που παρευρέθηκε τις τρείς μέρες του φεστιβάλ συνειδητοποίησε τι γίνεται εκεί στο Ηραίον. Κατάλαβε τι σημαίνει για το νησί να φωνάζει ο Rob (STEREO MCS) όλο το βράδυ ‘Samossss’μέσα από τα τραγούδια του. Κατάλαβε τι σημαίνει ‘υποστηρίζω κάτι για να συνεχίσει να υπάρχει’. Κατάλαβε ότι για αυτό το φεστιβάλ δουλεύουν λίγοι -μπορεί καλοί, μπορεί κακοί- ότι από τα παιδιά που στήνουν το χώρο μέχρι και τους ανθρώπους που εξυπηρετούν τους καλλιτέχνες στα παρασκήνια είναι όλοι, μα όλοι εθελοντές ηραιώτες, σαμιώτες, Έλληνες, τουρίστες. Δε πληρώνονται, δεν έχουν κάτι να κερδίσουν παρά μόνο να αισθάνονται υπερήφανοι για αυτό που κάνουν και να χαίρονται μαζί με τους υπόλοιπους επισκέπτες για το αποτέλεσμα. Πλέον η αγάπη όλων αυτών για το φεστιβάλ και τη διαφορετικότητα που ίσως τελικά δίνει στο νησί μας είναι πολύ μεγάλη έως συγκινητική.
Ο πυρήνας του Φεστιβάλ συνεχώς μεγαλώνει. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια το νησί αρχίζει να καταλαβαίνει τι σημαίνει ‘φεστιβαλική νοοτροπία’, μουσική κοινωνία, ελευθερία έκφρασης και κινήσεων. Είναι μία νέα γενιά που συνεχώς μπολιάζεται με νέες μουσικές εμπειρίες κάθε καλοκαίρι. Αυτό το πυρήνας δεν έσπασε! Ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, πιστέψτε με όμως, δεν είναι!
Μπάμπης Στόκας (φώτο: George Constadakis)
Ξεκινήσαμε τη πρώτη μέρα με έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Ο Μπάμπης Στόκας, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει γράψει τη δική του ιστορία. Μεγάλη τιμή για το Ηραίον η παρουσία του εκεί. Υπάρχει μία ένσταση. Ο Μπάμπης είναι συναυλιακός, όχι φεστιβαλικός. Αυτός ο διαχωρισμός είναι που στο τέλος θα κάνει τη διαφορά. Οι πιστοί του οπαδοί το ευχαριστήθηκαν όσο δε πήγαινε άλλο. 3 ώρες ατελείωτης μουσικής έμπνευσης βγαλμένη από την απλότητα του Στόκα έφταναν και περίσσευαν.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Valkyries. Προσωπικά πιστεύω έκαναν τη καλύτερή τους εμφάνιση από τότε που τους είχα πρωτοακούσει. Τα παιδιά είναι ήρωες, Έχουν περάσει πολλά για να φτάσουν έστω ως εδώ. Λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ, κάποιοι τους δημιούργησαν διάφορα προβλήματα. Όποιοι και αν είστε εσείς που βρίσκεστε πίσω από αυτό, ξανασκεφτείτε μερικά πράγματα. Ξανασκεφτείτε τι αφήνετε πίσω σας κάθε μέρα που περνάει. Ξανασκεφτείτε που οδηγείται με τη στάση σας τη νεολαία ακόμα και αν έχετε δίκιο.
63 HIGH (φώτο: George Constadakis)
Η επόμενη μέρα είχε πλούσιο πρόγραμμα. Οι Clairaudio, συμπαθέστατα, σεμνά παλικάρια από την Ικαρία, δεμένοι μουσικά, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Αγαπημένο μου κομμάτι πλέον από τα παιδιά, το bulletproof!
Για τους 63 HIGH τί να πει κανείς; Ρωτήστε όσους ήταν εκεί! ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ επί της σκηνής για 70 λεπτά! Θεότρελοι, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, ενέργεια όσο λίγα συγκροτήματα, δικές τους κομματάρες η μία μετά την άλλη και κλείνοντας μας άφησαν να παραμιλάμε στο διπλανό μας με τη φοβερή διασκευή από τους Ramones! Τελικά αυτό που δε περιμένεις είναι πάντα το πιο γλυκό…
Παύλος Παυλίδης (φώτο: George Constadakis)
Άργησε λίγο αλλά ο Παυλίδης βγήκε στη σκηνή γύρω στις 12 παρά. Οι περισσότεροι εκεί ήξεραν το πόσο διαφορετικός και αυθεντικός καλλιτέχνης είναι ο Παυλίδης. Τα τραγούδια του τα περισσότερα δεν έιναι αυτό που λέμε επιτυχίες. Ήταν τραγούδια για να σε ταξιδεύουν σε δικά του μονοπάτια. Είτε τα ακολουθείς είτε αποχωρείς. Δε θα ξεχάσω το κλείσιμο της συναυλίας με ένα συγκλονιστικό κομμάτι και μία συγκλονιστική παρουσία του Παύλου.
stereo mcs (φώτο: Tasos Sarantidis)
Και φτάνουμε στη μεγάλη μέρα. Δεν υπάρχουν λόγια πραγματικά να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε με τους stereo mcs. Για τα δεδομένα του νησιού ήταν κάτι το μη προβλέψιμο. Ο κόσμος έβγαλε ενέργεια απροσδόκητη. Δε σταματήσαμε να ‘χτυπιόμαστε πάνω κάτω’ ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων! ΟΛΟΙ! Μακριά από τη μιζέρια και τα προβλήματά μας. Αυτό ΝΑΙ, είναι φεστιβαλική μέρα. Τη βραδιά άνοιξαν οι συμπαθέστατοι και πολύ κεφάτοι ‘ηλεκτρονικοί’ fotonovela. Ανέβασαν το κοινό με διασκευές και δικά τους κομμάτια την ίδια ώρα που η έλευση του Rob και των άλλων βρετανών σταρς έμοιαζε λογική συνέχεια. Οι Stereo Mcs έσπειραν τη μία επιτυχία τους μετά την άλλη. Χαμός έγινε στα ‘connected’, ‘step it on’, ‘bring it on’ όπου το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδάει και να χορεύει! Μπορεί να είμασταν μόνο 1000- 1200, δεν έχει σημασία ειλικρινά, η συμμετοχή όμως και ο παλμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
stereo mcs- Rob (φώτο: Tasos Sarantidis)
Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Rob (τραγουδιστης των Stereo mcs) μπήκε στο χώρο της συναυλίας το μεσημέρι για το καθιερωμένο soundcheck και χαιρέτησε έναν-έναν όλους τους εθελοντές που βρίσκονταν στο χώρο εκείνη τη στιγμή (ίσως λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες θα το έκαναν).
Δε θα ξεχάσω τη Cath (η μία από τις δύο εκπληκτικές τραγουδίστριες) που μπαίνοντας στο συναυλιακό χώρο βρήκε ένα μαύρο μικρό σκυλάκι το πήρε μαζί της αγκαλιά και έπαιζε μαζί του.
Δε θα ξεχάσω τη πίκρα που ένιωσα όταν (κατά τη προσωπική μου πάντα γνώμη) για τα λάθη κάποιων αυτή η συγκροτηματάρα δεν έπαιξε μπροστά σε 3 000 κόσμο όπως της άξιζε.
Δε θα ξεχάσω την οργή όλης της παρευρισκομένης νεολαίας για συγκεκριμένα ‘πρόσωπα’ που για άλλη μια φορά κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να ρίξουν ‘αιφνιδίως’ μία μεγάλη συναυλία πάνω σε μία άλλη. Τη διαφορά βέβαια στο είδος και σκοπό των εκδηλώσεων αυτών τη γνωρίζετε όλοι και δε χρειάζεται να το αναλύσω περισσότερο.
Δε θα ξεχάσω την ευτυχία του κόσμου μετά το σόου, το Rob να περνάει χαμογελαστός μέσα από το κόσμο και να φωτογραφίζεται με τη νεολαία. Όλοι είχαν να λένε για αυτή την εμπειρία τη πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του νησιού.
Το φεστιβάλ έχει καθιερωθεί πλέον στον ελλαδικό χάρτη, Η προβολή του ειδικά φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Αυτή η διαδρομή δε τελειώνει εδώ. Ευχαριστούμε όλο αυτό τον κόσμο που παρά τις ‘δύσκολες συνθήκες’ ήταν εκεί και πραγματικά τίμησε όλη τη διοργάνωση με τη παρουσία του. Ευχαριστούμε όλους αυτούς τους χορηγούς που και φέτος στήριξαν αυτή τη διοργάνωση. Τα εμπόδια τα γνωρίζουμε πλέον. Προέχει η καλύτερη οργάνωση. Προέχουν οι ακόμα πιο φεστιβαλικές πινελιές και νότες μέσα και έξω από το χώρο. Ο εθελοντισμός (προσπαθώ να αποφεύγω τη λέξη αυτή στο φόβο μη γίνει καραμέλα) δε σου αρνείται την εξέλιξη…απεναντίας…όρεξη και μεράκι να έχουμε. Υποστήριξη πλέον χρειαζόμαστε μόνο από αυτούς που θέλουν το φεστιβάλ να πάει μακριά και πιστεύουν σε αυτό…Ηραίον, σε ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χαρίζεις κάθε χρόνο σε ένα νησί λίγων χιλιάδων κατοίκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου