...από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Το ταξίδι στην Αγγλία για το final 4 προέκυψε από σπόντα. Μπορεί το μονοπωλιακό καθεστώς της αεροπορικής μας σύνδεσης με την Αθήνα να έχει εκτοξεύσει τις τιμές αλλά από Μάιο μέχρι και Οκτώβριο υπάρχουν απίστευτες ευκαιρίες να πετάξεις απευθείας από Σάμο σε διάφορες ευρωπαικές πόλεις. Μία ευκαιρία μας έκατσε και για τις 9/5: Εισιτήριο για Λονδίνο μόνο με 36 ευρώ. Ετσι αν και το ταξίδι δεν ήταν προσχεδιασμένο, υπήρχε μία μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το final 4. Υπήρχε όμως και ένα πρόβλημα: Συνολικά είχα παρευρεθεί σε τρεις διοργανώσεις στο παρελθόν: Μόναχο, Βερολίνο και Παρίσι έχοντας 3 στα 3. Πέρυσι, αρχές Μαίου , μόλις είχα ανοίξει το μαγαζί οπότε δεν κατέστη δυνατό να πάω στην Πόλη , σε ένα τουρνουά που ο Ολυμπιακός πήγαινε ως το απόλυτο outsider. Kαταλάβαινα απολύτως όσους με εκλιπαρούσαν να μείνω Σάμο. Απεδείχθη όμως τελικά πως όσοι γκαντέμηδες και να μαζευόμασταν στην Ο2, αυτή η ομάδα δεν καταλάβαινε ΤΙΠΟΤΑ.
Πέμπτη λοιπόν μεσημέρι, παίρνουμε το αεροπλάνο για London. Συνολικά 8 σαμιώτες γαύροι επιβάτες της πτήσης . Λονδίνο είχα ταξιδέψει άλλη μία φορά στο παρελθόν για το ματς με την Chelsea. Mε το φίλο και αδερφό Γιάννη Τσουκαλάκη, κάναμε απίστευτα πολλά χιλιόμετρα τα περισσότερα εκ των οποίων στο Soho. Επέστρεψα Ελλάδα και η πόλη δε μου είχε αφήσει κάποια ιδιαίτερη γεύση. Αυτή τη φορά όμως, τίποτα δε θα ήταν όπως τότε. Και αγωνιστικά αλλά και τουριστικά. Στο Λονδίνο μένει και εργάζεται ο συμμαθητής και φίλος Παναγιώτης. Κανονίσαμε να μείνω σπίτι του και παράλληλα , αφού μεσολαβούσε ΣΚ, να αναλάμβανε καθήκοντα ξεναγού στο χαώδες Λονδίνο. Η Παρασκευή αναλώθηκε σε μοναχικές ανιχνευτικές βόλτες στο κέντρο του Λονδίνου. Απόγευμα, 5μμ είχε οριστεί ο πρώτος ημιτελικός μεταξύ Θρύλου και ΤΣΣΚΑ. Το θεωρούσα εξαρχής σαφώς δυσκολότερο ματς σε σχέση με τον τελικό, αν περνούσαμε. Θυμόμουν τον αποπροσανατολισμό μας σε κάθε διοργάνωση όπου υπήρχαν εμφύλιοι ημιτελικοί και ήμουν σίγουρος πως όποιος εξ ημών των δύο περνούσε τελικό, θα είχε το πλεονέκτημα. Στο Λονδίνο δεν έπαιρνες χαμπάρι πως υπήρχε final 4. Μιλάμε για μία από τις χειρότερες διοργανώσεις που είχα δει. Οι Αγγλοι, δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ τη σπυριάρα...ΤΕΛΟΣ. Και αν του χρόνου δοκιμάσουν πάλι να διοργανώσουν εκεί το final 4, για άλλη μία φορά θα φάνε τα μούτρα τους. Πάμε να μπούμε στο γήπεδο μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα και διαπιστώνουμε πως έχουν δημιουργηθεί τεράστιες ουρές επειδή δε θα έπρεπε στο γήπεδο να κουβαλάς κλειδιά και κέρματα. Κάποιοι , μετά το τέλος του αγώνα, περίμεναν μέχρι και 2 ώρες για να μπορέσουν να πάρουν τα πράγματά τους. Επιπλέον, μετά τη λήξη του αγώνα, αν πεινούσες, δε σε άφηναν να πας στο χώρο του Εμπορικού Κέντρου για φαγητό...άσχετο. Το γήπεδο γεμάτο κατά το 1/3. Απογοήτευση. Φασαρία προκαλούσαμε μόνο εμείς. Ολοι οι υπόλοιποι ανύπαρκτοι (πλην των κοριτσιών της BWIN).
Το ματς , είδατε πως κύλησε. Ούτε στα όνειρά μας. Απίστευτος Θρύλος, απογοητευτικοί Ρώσοι και ανύπαρκτοι οι δύο πρώην μας Μίλος και Theo. Ακολούθησε ο δεύτερος ημιτελικός στον οποίο προσωπικά περίμενα Μπάρτσα. Πέφτοντας πανηγυρικά έξω, είχαμε τελικό με Βασίλισσα.
Σαββατο πρωί, το πρόγραμμα περιελάμβανε βόλτα στο Notting Hill, στη Portobello road. Πανικός. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη τρέλα για τα μουσεία. Απολαμβάνω όμως τις βόλτες στις πόλεις, τις μυρωδιές τους, την κουζίνα τους, τους ανθρώπους. Εκεί υπήρχαν σε υπερθετικό βαθμό όλα αυτά. Η γιορτή είναι μόνο κάθε Σάββατο πρωί. Παρατήρηση: Στο Λονδίνο ακούς ελάχιστα γνήσια αγγλικά βρετανικά. Ακούς πολλά γαλλικά. Πολλά Ισπανικά και Ιταλικά. Και πάρα πάρα πολλά σπαστά αγγλικά. Στο Nottig Hill είδαμε και το βιβλιοπωλείο στο οποίο γυρίστηκε η ομώνυμη αγαπημένη μου ταινία. Βγάλαμε και τη φώτο μας. Το διασημότερο παγκοσμίως βιβλιοπωλείο. Ας είναι καλά Χιού και Τζούλια.
Οσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως είμαι του φαγητού. Οσοι δε με ξέρουν, το καταλαβαίνουν από τις φώτο μου. Το Λονδίνο είναι το ιδανικό μέρος να δοκιμάσεις διεθνείς κουζίνες. Ινδικό, Κινέζικο, Βραζιλιάνικο. Ειδικά στο τελευταίο η αφεντιά μου, ο Πάνος, ο Δήμος και ο Κώστας δώσαμε ρεσιτάλ. 25 λίρες για να φας ΟΣΟ αντέχεις. Απίστευτη βραδιά- δύσκολος ύπνος.
Στην Αθήνα έχουμε τα STARBUCKS. Στο Λονδίνο όμως, παίζουν μπάλα μόνα τους τα "Pret a manger". Ωραίος καφές, καταπληκτικά και πρωτότυπα σαντουιτς.
Επειδή το κείμενο το γράφω τρεις το πρωί, μην περιμένετε χρονολογική σειρά στα γεγονότα. Ο,τι μου ρθει, το καταθέτω.
Το σπίτι που μέναμε ήταν δίπλα στο Hyde Park. Ως fan του ποδηλάτου, είχα τη χαρά να διαπιστώσω το τέλειο σύστημα που έχουν καθιερώσει οι Αγγλοι για ενοικίαση ποδηλάτου. Τα γράφω επειδή ο Δήμος μας πρόκειται να μπει σε ένα παρόμοιο πρόγραμμα και καλό είναι να υπάρξει η ανάλογη προσοχή και οργάνωση. Τα πάντα γίνονται μέσω πιστωτικής κάρτας. Χρεώνεσαι με 2 ευρώ πάγιο για 24 ώρες. Υπάρχουν μέσα στο Λονδίνο δεκάδες θέσεις για τα ποδήλατα. Αν το χεις για μισή ώρα, δε χρεώνεσαι τίποτα. Οι χρεώσεις αρχίζουν και τρέχουν για μισάωρο και πάνω. Με αυτό τον τρόπο πας σε κάποιο αξιοθέατο, μέσω εφαρμογής βρίσκεις την πλησιέστερη περιοχή στάθμευσης (και τις free θεσεις που διαθέτει), αφήνεις το ποδήλατο, επισκέπτεσαι την περιοχή και μετά απ όπου θες με κωδικό που σου βγάζει το σύστημα , παίρνεις κάποιο ποδήλατο και συνεχίζεις την περιήγησή σου. Με αφορμή την οργάνωση στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και πολλά άλλα που είδα, θα εκφράσω το παράπονό μου: Μας διοικούν άνθρωποι που δεν έχουν εικόνες και οι οποίοι όταν ταξιδεύουν δε φροντίζουν να συγκρατούν ιδέες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών της περιοχής που εκλέγονται.
Πλην του Notting Hill, υπήρξαν άλλες δύο περιοχές που με στιγμάτισαν: Η πρώτη ήταν to Covent Garden...απίστευτο. Από Παρασκευή απόγευμα μέχρι και Κυριακή απόγευμα η περιοχή είναι μοναδική. Κόσμος, καταστήματα, αγορά υπαίθρια, events...ζωή, χαρά, χαμόγελα, μουσικές. Το κατατάσσω στην κορυφή όσων είδα. Πέρασα και τη Δευτέρα το πρωί, λίγο πριν πετάξω για Σάμο. Ειχε σαφώς λιγότερο κόσμο. Μάλιστα, επειδή τις προηγούμενες φορές που επισκέφτηκα την περιοχή έβλεπα πολύ κόσμο έξω από ένα μαγαζί με μπισκότα και δεν είχα χρόνο να κάθομαι σε ουρές, σαν κοιλιόδουλος που είμαι τη Δευτέρα πήγα και με την άνεσή μου δοκίμασα τα μπισκότα που έφτιαχναν οι τύποι. Οι ουρές ήταν δικαιολογημένες.
Η δεύτερη περιοχή ήταν το Camden. Σαφώς πιο εναλλακτική αγορά. Αν θέλετε να πάρετε δώρα για γνωστούς σας, ξεχάστε τα τουριστομάγαζα στο κέντρο του Λονδίνου. Στο Camden υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και τιμές εώς και 70% κάτω. Στα υπαίθρια μαγαζιά, παίζει και παζάρι. Το θέαμα στην περιοχή είναι μοναδικό. Και σαν τοποθεσία αλλά και επιχειρηματικά για το πως μπορείς να δώσεις σε μία νεκρή περιοχή ζωή. Μιλάμε για απίστευτα πολύ κόσμο. Εννοείται πως για τις περιοχές που σας λέω , μπαίνετε youtube και χαζεύετε βιντεάκια.
Κυριακή ήταν η μέρα του τελικού. Τώρα τι να πούμε...
Το γήπεδο σαφώς πιο γεμάτο. Φτάσαμε στα τελειώματα του μικρού τελικού. Προς τιμήν τους οι ομάδες πάλεψαν μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο. Προθέρμανση και ξεκινάει ο μεγάλος τελικός. Στο 10-27 είμαι σίγουρος πως η ομάδα θα το γυρίσει. Για αυτή την ομάδα του Ολυμπιακού θα πρέπει να γραφτούν στο μέλλον τόμοι. Δεν είναι μόνο πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εχει καταφέρει και είναι μία από τις πλέον συμπαθείς ομάδες που υπήρξαν ποτέ στο Ευρωπαικό Μπάσκετ. Μου θυμίζει εποχές Γιουγκοπλάστικα. Τα φετινά χειροκροτήματα σε εκτός έδρας ματς για τους παίχτες μας επιβεβαιώνουν τα γραφόμενά μου . Και είμαι σίγουρος πως το σκηνικό θα επαναληφθεί και του χρόνου. Τέτοιες μεγάλες στιγμές δε θα πρέπει να ξεχνάμε την απαξίωση που αντιμετώπισαν πριν δύο χρόνια παίχτες, προπονητής και διοίκηση μετά την απώλεια του τίτλου ,τον αποκλεισμό μας από τη Σιένα και την κατάκτηση του Ευρωπαικού από το μεγάλο μας αντίπαλο. Αυτό που ακολούθησε, πρέπει να αποτελεί μάθημα ζωής για όλους μας. Των budgets προηγούνται το ήθος, η ψυχή και η καρδιά. Είναι σημαντικότατο πως αυτή η νέα ομάδα κατάφερε να κάνει τόσο μεγάλα βήματα προόδου τόσο σύντομα. Ο θρύλος αρχικά του Πασπαλι και αργότερα των υπολοίπων μεγάλων αστεριών πέρασε 6 χρόνια μέχρι να φτάσει στον Ευρωπαικό τίτλο. Στο δρόμο για το γήπεδο συνάντησα έναν Τούρκο. Χωρίς να του ανοίξω κουβέντα για τον Ολυμπιακό άρχισε να κάνει αναφορές στους προυπολογισμούς των άλλων μεγαθηρίων του Ευρωπαικού μπάσκετ σε σχέση με αυτόν του Θρύλου. Είναι πασιφανές πως για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου μπάσκετ ο Ολυμπιακός παρουσιάζει ένα μοναδικό και ορθολογικό τρόπο εξέλιξης που επιβεβαιώνεται μέσα από αυτά που βλέπουμε εδώ και δύο χρόνια στα γήπεδα. Τη στεναχώρια που νιώσαμε προ διετίας τη διαδέχθηκαν μοναδικά αισθήματα και στιγμές. Τον πατέρα μου τον έχω χάσει εδώ και 15 χρόνια. Εκείνος με έκανε γαύρο. Θα ήθελα να ζούσε τώρα μόνο και μόνο για να χειροκροτήσει αυτά τα παιδιά. Θέλω να πιστεύω πως αυτά που βλέπουμε είναι μόνο η αρχή. Ηρθε η ώρα να διαδεχτούμε επάξια ένα μεγάλο αντίπαλο. Αν δεν είχαμε το κίνητρο να ξεπεράσουμε τον Παναθηναικό, να μην είστε τόσο σίγουροι πως θα ζούσαμε σήμερα τόσο μεγάλες στιγμές.
Για το μπάσκετ, θα τα πούμε και στο κοντινό μέλλον.
Οπως και σε κάθε μεγάλη ευρωπαική πόλη, η εικόνα της νύχτας Παρασκευή και Σαββάτο δεν έχει καμία σχέση με αυτή των υπολοίπως ημερών. Μετά τον αγώνα, μία η ώρα δεν υπήρχε στο κέντρο του Λονδίνου ανοιχτό μαγαζί για μαμ. Βολευτήκαμε με burger king.
Σε ένα αγνό και αθώο επαρχιωτόπουλο από τη Σάμο, μόλις αρχίσει να κυκλοφορεί στο Λονδίνο (και οπουδήποτε αλλού πλην Σάμου) του συμβαίνουν δύο πράγματα:
1. Ακούει κλάξον και γυρίζει να δει ποιος είναι.
2. Ακούει ασθενοφόρο και αναρωτιέται ποιος να είναι μέσα.
Μετά από 1-2 μέρες, συνηθίζεις.
Συγκοινωνίες: Αλλος ένας τομές που με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο μουλάρια είμαστε στην Ελλάδα. Oyster και άγιος ο Θεός. Αγόρασα μία εβδομαδιαία των 35 ευρώ. Εμπαινα σε τραίνα, λεωφορεία και τελεφερίκ τσεκάρωντας την κάρτα μου. Λαθρεπιβάτες, και καραγκιοζιλίκια του στυλ να αφήνεις το εισιτήριό σου για να το πάρει ο επόμενος, εκεί δεν υπήρχαν. Ο ελεγκτικός μηχανισμός περιορίζεται στην ύπαρξη ενός ατόμου σε κάθε είσοδο-έξοδο του τραίνου. Τόσο απλά.
Εδώ ρε γαμώτο, γιατί συνεχώς κάνουμε τόσο δύσκολη τη ζωή μας;
Η επιστροφή μας ήταν για Δευτέρα μέσω Ντυσελντορφ. Ευκαιρία και για μία βόλτα στην όμορφη γερμανική πόλη αφού για Σάμο πετούσαμε Τρίτη πρωί. Οταν πόλη τη διασχίζει ποτάμι, αποκτά ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με την εικόνα που εκπεμπει. Στο Ντυσελντορφ έχουμε το Ρήνο. Η περιοχή πανέμορφη . Και όπως κάθε πολιτισμένη πόλη με άφθονους χώρους για πεζούς, ΑΜΕΑ και ποδήλατα. Επισκεφτήκαμε και τον πύργο τηλεπικοινωνιών της περιοχής, σε ύψος
Αν σε αυτή τη ζωή είμαι καλά ούτως ώστε να αναλώνω τον ελεύθερό μου χρόνο σε διάβασμα, γυμναστική και ταξίδια, θα νιώθω πολύ ευτυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου