Κατά πάσα
πιθανότητα πρέπει ήδη να μιλάμε για ρεκόρ προσέλευσης κόσμου. Όρθιοι,
πίσω-πίσω, κολλημένοι πάνω στην έξοδο του θεάτρου του ΓΕΛ Σάμου και παρά τις
αντιξοότητες που προκαλείται από τέτοιες συνθήκες, δε πτοηθήκαμε καθόλου.
Φταίνε βέβαια και και αυτά τα απείθαρχα παιδιά της Θεατρικής ομάδας ‘οι Άστεγοι’
της Μυτιλήνης. Δε μας άφησαν καν τα περιθώρια να φύγουμε και ας ήμασταν μία ανάσα
από τη πόρτα της εξόδου.
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
…σκέφτεσαι εσύ. Σου έρχεται στο μυαλό η κλασσικούρα, η σοβαρότητα, ο αργόσυρτος ρυθμός μέχρι θανάτου, η αυστηρή γλυκανάλατη ρομαντζάδα και συν της άλλης... χάνω και των αγώνα της εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο! Για καλή μας τύχη όμως...
Τι είδαμε;;; Ευτυχώς, είδαμε αυτό που πάντα θέλαμε κρυφά
από μέσα μας σε τέτοιες περιπτώσεις! Τον αιφνιδιασμό! Τη πλήρης ισοπέδωση! Μία 'σχεδόν παρωδία', ξεκαρδιστική όσο δε πάει και σχεδιασμένη
στη κάθε λεπτομέρειά της. Ακραίο χιούμορ χωρίς όρια, χωρίς σύνορα! Ναι κύριοι, δε μας ενδιαφέρει το τι λέτε. Εδώ… ή θα μας ακολουθήστε στο ‘βάζω μπουρλότο στη
σκηνή’ ή μπορείτε να φεύγετε με ελαφρά πηδηματάκια! Θεωρείς τον εαυτό σου τρελό
με ακραία χιουμοριστική φαντασία; Πριν ακόμα το σκεφτείς καλά καλά, αυτή η
σαρωτική, ανατρεπτική και ‘δήθεν ακατέργαστη’ αρμάδα από τη Μυτιλήνη το είχε κάνει
ήδη. Και το έκανε υπέροχα, διαφορετικά, νεανικά, και εναλλακτικά, με ενέργεια που ξεχείλιζε ολόκληρη η αίθουσα. Όλοι οι ρόλοι, από τον 'θέλω να παίξω θέατρο αλλά ξεχνιέμαι' Ρωμαίο και την 'είμαι σταρ και το ξέρω' Ιουλιέτα μέχρι και το 'τρελαμένο φραπεδοκρατούμενο παοκτζή' χειριστή ήχου και φωτισμού είχαν τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα! ' Το
ευχαριστηθήκαμε εμείς…το ευχαριστήθηκαν και αυτοί, το πλέον σίγουρο!
Η 24η συνάντηση ερασιτεχνικών θιάσων Αιγαίου στη Σάμο συνεχίζεται με εξωφρενικούς ρυθμούς και καλό θα ήταν να πάρετε από νωρίς... θέση!
ΥΓ: Δυστυχώς λίγες οι φωτογραφίες και όχι οι πλέον περιεκτικές καθώς τo σημείο που βρισκόμασταν ήταν σχετικά... ακατάλληλo για ερασιτέχνες φωτογράφους!
φωτογραφίες-άρθρο: Nick Tsoulontino
Άντε ρε Νίκο με κατάφερες να σχολιάσω ιντερνετικά, πράγμα που αποφεύγω, όχι από σνομπάρισμα, μάλλον από έλλειψη εξοικείωσης και συνήθειας. Δεν ξέρω αν έχει νόημα πλέον, αν όχι ας μείνει μια κουβεντούλα μ έναν άνθρωπο που εκτιμώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά και άγια λοιπόν με τις κριτικές σου, αλλά εκείνη τη δεύτερη παράγραφο τι την ήθελες; Από πότε ο Σαίξπηρ, ο ίσως μεγαλύτερος που υπήρξε δραματουργός, αργόσυρτος μέχρι θανάτου, γλυκανάλατος κλπ, κλπ. ΄Εχω ανεβάσει με τα παιδιά έργο του, έχω δει πολλά από τα έργα του και μερικές απ τις πάμπολλες κινηματογραφικές τους μεταφορές, τέτοια αισθήματα δεν ένοιωσα. Να μην πω ότι απ τα περισσότερα έφυγα μ ένα καθολικό αίσθημα πλήρωσης (Κουροσάβα- Ραν πχ.) Ας μη συνεχίσω όμως γιατί θα πέσω σε κοινοτοπίες και δεν το θέλω. Θα μ ενδιέφερε πάντως ν ακούσω κάτι συγκεκριμένο, ένα ποιο και πότε. Ας προσέξουμε όμως Νίκο μου γιατί μας παραφυλάει το «Έκαμε η μύγα κλπ…»
Κι επειδή η μπάλα φαίνεται να παίρνει κι οτιδήποτε το κλασικό δυο ακόμα λόγια πρόχειρα και …κοινότοπα.
Οι …κλασικούρες λοιπόν και γατί τις έχουμε ανάγκη. Μα γιατί σε όποια πορεία μας, διαφορετική, εναλλακτική, ακόμα και ανατρεπτική χρειάζονται και κάποιες σταθερές αξίες, κάποια έρματα (αλλιώς ανερμάτιστοι και φούντο το καράβι). Τα κλασικά αριστουργήματα δεν στέκονται εμπόδιο σε καμιά αλλαγή, το αντίθετο. Διαχρονικά (γι αυτό και κλασικά) γονιμοποιούν το καινούργιο, φωτίζουν τις νέες τάσεις, ακόμη και μέσω της αντίθεσης τους. Τώρα αν κάποιοι τα αντιμετωπίζουν με στείρο και σχηματικό τρόπο, έτερον. Όσο για την παρωδία προφανώς δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν απ αυτή. Η παρωδία βρίσκει σίγουρο έδαφος να στηθεί πάνω στα μεγάλα μεγέθη τους. Ο Μποστ παρώδησε «Μήδεια» και «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» έχοντας βαθιά γνώση και διατηρώντας άπειρο σεβασμό στα παρωδούμενα. Ο ίδιος ο Σαίξπηρ στην ουσία παρώδησε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας». Κι εμείς οι μικροί, είτε ως ηθοποιοί είτε ως θεατές, καλό (απαραίτητο πιστεύω εγώ) θα ήταν πριν ή έστω μετά την απόλαυση της παρωδίας να σκύβαμε λίγο πάνω στα πρωτότυπα.
Ένα ακόμη ερώτημα μου τριβελίζει το μυαλό. Γιατί τέτοιες απόψεις από μορφωμένο άτομο με ανθρωπιστικές σπουδές μάλιστα. Δεν ξέρω. Στο εκπαιδευτικό μας σύστημα το φταίξιμο ίσως, μια εύκολη απάντηση. Που δεν κατάφερε να μας μεταδώσει την ουσία τους και τη χαρά της απόλαυσής τους. Εκτός πάλι αν εκείνο το «αργόσυρτο μέχρι θανάτου» αφορούσε την Εθνική μας στο ποδόσφαιρο ή τη σούπαλίγκα και μπερδεύτηκε το πράγμα σε κάποιο κόπυ – πέϊστ.
Αυτά και Με εκτίμηση
Στέλιος Μάρκου
ΥΓ. Μία απ τις πολλές γλυκανάλατες Σαιξπηρικές ρομαντζάδες. Γράφει κάπου για τον Έρωτα πως
«έριξε τη σαΐτα του με τόση δύναμη σα να ‘θελε να τρυπήσει όλου του κόσμου τις καρδιές».
Καταρχήν, τιμή για το samosbook να υποδέχεται ίσως το πρώτο σχόλιο του Στέλιου Μάρκου σε μπλογκ στις ιντερνετιακες του δραστηριότητες έστω και με αυτό τον τρόπο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα εξηγήσω όμως ότι καταρχήν δεν αποτελούσε το άρθρο κάποια θεατρική κριτική γιατί πολύ απλά δε γνωρίζω από θέατρο για να κάνω κάτι τέτοιο ασχέτως βέβαια που μου αρέσει φυσικά να το παρακολουθώ και ασχέτως που προσπαθώ να βοηθώ όποτε μου ζητηθεί τη Θεατρική ομάδα Σάμου!
Στο δια ταύτα τώρα. Γράφω... 'Ρωμαίος και Ιουλιέτα …σκέφτεσαι εσύ.' Το 'ΕΣΥ' εξυπακούεται ότι ταυτίζεται με ένα κοινό που δεν έχει καμία επαφή με το Σαίξπηρ, τη θεατρική τέχνη κτλ άρα και ταυτίζεται με αρκετούς από τους θεατές -ρεκόρ προσέλευσης άλλωστε- που (συνεχίζω να το λέω) απόλαυσαν τη παράσταση εκείνο το βράδυ. Πολύ πιθανόν ένας από αυτούς να είμαι και εγώ και δε νομίζω να έχει τόσο πολύ σχέση με ανθρωπιστικές σπουδές και μόρφωση!!! Άρα το αργόσυρτο κτλ κτλ κτλ αναφέρεται σε κάτι που ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ (ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΑΙΞΠΗΡ) έχει κάποιος 'τέτοιος' θεατής στο μυαλό του. Άρα από εκεί και μετά τι άλλο να εξηγήσω;
ΥΓ. Κάποια στιγμή αν είχα χρόνο πολύ θα ήθελα να 'εμβαθύνω' στο θέμα, αλήθεια, (ειδικά το δικό σου ΥΓ μου άρεσε πολύ)! Α και το 'αργόσυρτο μέχρι θανάτου' ειδικά φέτος το έχω καραμέλα όταν βλέπω τα φετινά χάλια της ομάδας μου!
Ευχαριστώ και πάλι για το comment και γνωρίζεις φυσικά πόσο εκτιμώ αυτά που μου λες... χρόνια τώρα :)
Συνεχίζουμε...στο γνωστό καφέ της περιοχής μας!
Nick Tsoulontino
Παιδιά , καλησπέρα και από μένα, από το μακρινό....Κλεινόν Άστυ.!
ΔιαγραφήΘα μου επιτρέπατε ένα μικρό σχολιάκι;
Έτσι, σαν παλιό μέλος της ΘΟΣ και τακτικού αναγνώστη του μπλογκ-πηγή πληροφόρησης μου για τα δρώμενα στο νησί που αγαπώ ιδιαίτερα, μια και έζησα πάρα πολλά χρόνια εκεί και δημιούργησα φιλίες ζωής-.
Διαβάζοντας και την "κριτική" του Nick και το σχόλιο του φίλου Στέλιου καθώς και την απάντηση του Nick , θα πρότεινα στην Θεατρική Ομάδα ένα από τα επόμενα έργα τους να είναι ο "ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΥΛΙΕΤΑ" , εννοείται στο πρωτότυπο.
Τα ίδια τα μέλη της ΘΟΣ και η εμπειρία της , αποτελούν τα εχέγγυα.
Το κοινό παρακολούθησε την παρωδία και επιβάλλεται να γνωρίσει και το "κλασσικό κείμενο" .
Μόνο έτσι φαντάζομαι αγαπητοί φίλοι και το κοινό θα εξοικειωθεί με τον Σαιξπηρικό λόγο , αλλά και η όποια ενδεχόμενη παρανόηση για τις παραστάσεις μεγάλων κλασσικών θετρικών συγγραφέων , θα αναθεωρηθεί.
Από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα πέρσυ ήταν ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Μαυρογεωργίου, σε μιά μικρή αυλή στην Πλάκα με 10 νεαρούς ηθοποιούς και χωρίς απαιτησεις σε φωτισμό, μακιγιάζ και κοστούμια. Απλά είχαν σύμμαχο το ΚΕΙΜΕΝΟ και το ταλέντο τους .!!!!!!!!!!!
Τέτοια κείμενα νομίζω, δεν είναι μόνο οι σταθερές που έχουμε όλοι ανάγκη αλλά και η μοναδική μας θωράκιση , στην δημοκρατική και κοινωνική μας μετάλλαξη που συντελείται ήδη.
Καλό βράδυ
Μάριος Μουρελάτος.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφή